GEBZE'YE

En mutlu ve en hüzünlü günleri yaşattı bana;
Fakat son tokadı yine ondan yedim.
Bir çiçeğin arı’yı,
Bir demirim mıknatısı çekmesi gibi,
Çekiyordu beni karanlıklara doğru.


Bir gün karanlıklar içinde seni çıkarttı karşıma,
Sayende karanlıklar bitmişti artık,
Gebze mutluluk yuvam olmuştu…
Fakat, ne yapsam, ne etsem;
Bir türlü sana ulaşamıyordum,
Her zaman önüme bir taş koyuyordu…
Kahroluşum, sanki hoşuna gidiyor,
Üzülmemden, zevk alıyordu sanki,
Anlayamıyordum bu şehri;
Beni karanlıklara itmeyi mi?
Mutlu etmeyi mi istiyordu?
Fakat iyiden iyiye sarmıştı beni,
Havasıyla, mutluluğuyla, çilesiyle, acısıyla,
Bir bütün olmuştum bu şehirle.
Gün geldi seni aldı; Yağmurlu bir yaz akşamı.
Gün geldi sevdiklerimi aldı;
Gözyaşlarıma aldırmadan…
Şimdiyse beni itiyor; Tıpkı o eskiden olduğu gibi.
Tam ortasına o karanlık Gebze’nin…

E®TUNÇ ÇELİK